TERAPIJA
Terapija bolesti zavisnosti
Terapija se koncipira u odnosu na klinički sliku pacijenta tj. postavljene dijagnoze i urađene dijagnostike. Terapija se bolesti zavisnosti uglavnom sastoji od lekova, psihoterapije i angažovanja saradnika iz pacijentovog okruženja (saradnika u lečenju).
Lekovi (psihofarmaci) ne moraju biti uvek uključeni u lečenje. Ali kada se uključe, ne znači da će ukloniti sve tegobe i dovesti do izlečenja. Lekovi su pomoć da oboleli bude funkcionalniji, da mu se poboljša ili stabilizuje raspoloženje, izbegne depresija. Time se stvara okolnost da oboleli može bolje da sarađuje tokom lečenja, bez obzira na dijagnozu.
Psihofarmaci daju određenu dozu sigurnosti, ali najbolji rezultati nastaju u kombinaciji sa psihoterapijom.
Psihoterapija sa psihijatrom i/ili psihologom
Pored psihofarmaka, u terapiju pacijenta se uključuje psihoterapija sa psihijatrom i/ili psihologom i radnim terapeutom. Psihoterapija je neophodna radi psihoedukacije i uvođenja novih modela ponašanja. To je proces kojim se pomaže obolelom da prevazilazi prepreke na putu ka ozdravljenju. Početkom lečenja najčešće se javljaju otpori prema instrukcijama koje terapeut daje.
Otpori su sastavni deo lečenja i imaju ulogu putokaza koji pokazuju gde se pacijent nalazi u svom napretku ka ozdravljenju. Kada je motivacija za lečenje kod pacijenta visoka i saradnici su adekvatni, dobro edukovani, otpori se vrlo brzo stavljaju pod kontrolu. Tada pacijent napreduje u lečenju brzim koracima. Ali ako su otpori čvrsti, čini se nesalomivi, zajedničkim angažovanjem pacijenta, terapeuta i saradnika, stavljaju se pod kontrolu. Ponekad je psihoterapija terapija izbora u lečenju, ne koriste se psihofarmaci.
Podrška pri terapiji bolesti zavisnosti
Saradnici u lečenju su osobe iz okruženja pacijenta. Najčešće su to najbliži članovi porodice koji su i među prvima primetili da neka vrsta problema postoji. Tokom lečenja saradnici se edukuju kako bi mogli da učestvuju u lečenju na pravilan način, a da ne doprinesu komplikacijama. Kod saranika se mogu javiti razna pitanja, nedoumice ili psihički problemi. Otvorenom komunikacijom sa psihijatrom/terapeutom mogu potražiti pomoć da bi se tegobe otklonile i prevazišle. Time se omogućava praćenje daljeg toka lečenja “glavnog” pacijenta.